Ο συντελεστής γραμμικής διαστολής του πολυθερμιδίου, κάτω από την επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του αλουμινίου, με αποτέλεσμα να έχουμε τραγικές παραμορφώσεις πλαισίων που φέρουν τέτοια θερμοδιακοπή.
Σε σκουρόχρωμα κουφώματα εκτεθειμένα στον ήλιο ανεβάζει θερμοκρασία έως 90 βαθμούς κελσίου. Το πολυθερμίδιο (PVC) έχει σημείο τήξης 110 βαθμούς κελσίου ενώ το πολυαμίδιο (PA) τήκεται πάνω από τους 250 βαθμούς κελσίου.
Προφίλ αλουμινίου με θερμοδιακοπή από PVC δεν μπορούν να βαφτούν, εφόσον ως γνωστόν ο πολυμερισμός της πούδρας γίνεται στους 185 βαθμούς κελσίου.
Η δυνατότητα διατήρησης του σχήματος του πολυθερμιδίου σε υψηλές θερμοκρασίες είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Για το λόγο αυτό οι μπάρες από PVC παράγονται παχύτερες, άρα γίνεται χρήση περισσότερου υλικού, με αποτέλεσμα το χαμηλότερο κόστος να ασθενεί.
Η δυνατή και συνεχής ηλιακή ακτινοβολία αρκεί σε πολλές περιπτώσεις για να μαλακώσουν επικίνδυνα το πολυθερμίδιο δημιουργώντας στατικά και λειτουργικά προβλήματα στις κατασκευές. Η συνεχής έκθεση σε ηλιακή ακτινοβολία ( και ιδιαίτερα η υπεριώδης ακτινοβολία ) το σκληραίνει και με τον καιρό το καθιστά σαθρό. Μετά από χρόνια το παραμικρό κτύπημα η στρέβλωση του πλαισίου μπορεί να το θρυμματίσει.
Τα αποτελέσματα που είχαν πολυθερμίδια στα τεστ γήρανσης ( Aging Test EN 14024) ήταν απογοητευτικά σε σύγκριση με το πολυαμίδιο.
Η απαιτούμενη αντοχή σε εφελκυστικές τάσεις 12N/mm2 ( σύμφωνα με το EN 14024) , κάθετα με το προφίλ δεν υφίσταται.
Οι ελάχιστες τιμές αντοχής σε ανεμοπίεση για παράθυρα με πολυθερμίδιο δεν εκπληρώνονται. Για το λόγο αυτό αποφεύγεται η τοποθέτηση παραθύρων που φέρουν διακοπή από πολυθερμίδιο, να τοποθετούνται σε κτίρια άνω των 8m.
Τα παραπάνω αποτελέσματα έχουν παρατηρηθεί σε μικρότερη η μεγαλύτερο κατά περίπτωση βαθμό και για θερμομονωτικές μπάρες “χαμηλού κόστους” από άλλα παρεμφερή πλαστικά υλικά (όχι PVC)